کاوشگر پرنده ناسا روی تپه های شن و یخ قمر زحل فرود می آید - آقای معلم

مأموریت دراگون فلای (Dragonfly) یا سنجاقک که در سال 2027 میلادی پرتاب خواهد شد، شامل یک روتورکرافت است که در سال 2034 وارد تایتان (Titan) می گردد و این قمر مجذوب نماینده زحل را به وسیله هوا کاوش می نماید.

به گفته ناسا، این روش برد بسیار بیشتری نسبت به یک سطح نورد چرخ دار خواهد داشت، به طوری که دراگون فلای قادر است در هر نیم ساعت پرواز حدود 16 کیلومتر را طی کند. بدین ترتیب در طول مأموریت دو ساله خود، این ربات پرنده منطقه ای به وسعت صدها کیلومتر را کاوش خواهد نمود.

با این حال، پیش از اینکه دراگون فلای بتواند به تنهایی به آسمان تایتان برود، ابتدا باید به وسیله یک چتر نجات به آن برسد و فرودی نرم در سطح یخ زده این قمر داشته باشد که جو آن به وسیله مه متراکم هیدروکربنی پوشیده شده است و مشاهده آن از فضا ممکن نیست. به همین علت هم انتخاب محل فرود تا حدی چالش برانگیز بود.

پس از آنالیز های کامل اکنون محل فرود این کاوشگر میدان تپه ای شانگری-لا (Shangri-La) در نزدیکی دهانه 80 کیلومتری سلک (Selk) انتخاب شده است. این منطقه به وسیله فضاپیمای کاسینی ناسا طی مأموریت خود به زحل بین سال های 2004 تا 2017 تصویربرداری شده است و تیمی از دانشمندان به سرپرستی سیاره شناس لیا بونفوی (Léa Bonnefoy) از دانشگاه کرنل، با نگاه دوباره به این داده ها دقیق ترین ارزیابی را از محل فرود پیشنهادی برای کاوشگر ارائه داده اند.

بونفوی درباره این محل پیشنهادی گفت: دراگون فلای به یک منطقه علمی قابل توجه می رود و در یک منطقه استوایی و خشک تایتان فرود می آید. جایی که گاهی باران متان مایع می بارد، اما بیشتر شبیه به یک بیابان روی زمین است که در آن تپه ها، چند کوه کوچک و یک دهانه برخوردی وجود دارد.

سلک جای جالبی است. تخمین زده می گردد که از نظر زمین شناختی جوان با عمر حدود چند صد میلیون سال باشد. ضربه ای بزرگ که آثار آن در منطقه پیداست، یخ های محلی را ذوب نموده و باعث برهم کنش میان آب مایع تازه و مولکول های آلی موجود در سوپ هیدروکربن روی سطح تایتان شده است. اخترزیست شناسان به ویژه امیدوارند در این منطقه نشانه هایی از شیمی پری بیوتیک، شیمی شامل مولکول های غنی از کربن اما نه به وسیله موجودات زنده، دست یابند.

تصاویر راداری کاسینی از این منطقه محدود و وضوح آن در برترین حالت 300 متر در هر پیکسل است. بونفوی با اشاره به این موضوع اعلام کرد: احتمالا رودخانه ها و منظره ها کوچک زیادی وجود دارد که نتوانستیم آن ها را ببینیم.

اما دانشمندان به لطف تصاویری که فرودگر هویگنس (Huygens) آژانس فضایی اروپا پیش از فرود در ژانویه 2005 به وسیله چتر نجات، ثبت نموده است می دانند که چنین رودخانه هایی در بزرگ ترین قمر زحل وجود دارند.

این رودخانه ها هرچند به علت دمای منفی 179 درجه سانتی گراد، پر از آب مایع نیستند اما متان و اتان مایعی که از آسمان یخ زده تایتان می بارند، بسترهای یخ آب را می شورند و به شاخه های رودخانه ای جاری می سازند که دریاچه های بزرگ را تغذیه می نمایند.

فضاپیمای کاسینی زوایای دید متعددی از قمر زحل ثبت نموده است. از مجموع 127 پرواز نزدیک، این کاوشگر هر بار که از کنار تایتان گذشت نقاط دیدنی منطقه فرود دراگون فلای را از زوایای مختلف از شیب 5 درجه تا 72 درجه مشاهده کرد.

بر اساس همین داده ها تیم بونفوی با تجزیه وتحلیل چگونگی ایجاد شکل های متفاوت سایه بر اساس زاویه دید، توپوگرافی منطقه را با وضوح موجود از تصاویر معین کرد و هیچ مانع بزرگی که کاوشگر احتیاج به پرهیز از آن را داشته باشد، تشخیص نداد.

دانشمندان بعلاوه ارتفاع لبه دهانه سلک را محاسبه کردند و دریافتند که از کمتر 200 متر در بعضی قسمت ها تا 600 متر در منطقه ها دیگر متغیر است. ارتفاعی فراتر از حد انتظار که نشان می دهد این دهانه کمتر فرسایش یافته است.

عکس کاور: طرحی گرافیکی از کاوشگر پرنده دراگون فلای

Credit: Johns Hopkins APL

منبع: Space