شجرنامه سنگ های فضایی

به گزارش آقای معلم، نام های زیادی برای سنگ های فضایی وجود دارد، اما تفاوت آن ها چیست؟ بزرگترین سنگ ها سیارک نامیده میشوند. کوچکتر ها شهاب واره یا زمانی که آن ها در میان جو زمین حرکت میکنند شهاب نامیده می شوند.

شجرنامه سنگ های فضایی

خبرنگاران| منظومه شمسی ما مکان اعجاب آور و پرشتابی است. ما میان سیاره مریخ و سیاره مشتری کمربند سیارکی را می بینیم به علت اثر گرانش مشتری، این تکه های سنگ و فلز نمی توانند به هم نزدیک شده و یک سیاره را تشکیل دهند و در عوض نوعی زباله دان خورشیدی ایجاد کرده اند. این مکان شلوغی برای سیارک هاست. گاهی آن ها به یکدیگر برخورد میکنند و ضربه میخورند و حتی همدیگر را در جهت های کاملا متفاوت از کمربند سیارکی بیرون می اندازند.

به گزارش خبرنگاران؛ نام های زیادی برای سنگ های فضایی وجود دارد، اما تفاوت آن ها چیست؟ بزرگترین سنگ ها سیارک نامیده میشوند. کوچکتر ها شهاب واره یا زمانی که آن ها در میان جو زمین حرکت میکنند شهاب نامیده می شوند.

اگر از سوخته شدن کامل در جو در امان بمانند و به زمین برخورد کنند شهاب سنگ نامیده میشوند. بعضی از شهاب سنگ ها حاوی آهن هستند که آن ها را بسیار چگال، تیره و مغناطیسی می کند. از آن جایی که این سنگ ها به قدمت منظومه شمسی هستند، آن ها قدیمی ترین چیز هایی هستند که میتوانید لمس کنید.

غول گازی مشتری مرز منظومه شمسی را مشخص میکند که خط برفی نامیده می شوند و فراسوی آن اجسامی قرار دارند که شامل اندازه زیادی یخ هستند. بعد از سه غول گازی دیگر، جایی سیاره کوتوله پلوتو قرار گرفته است، ما حلقه بزرگی از تکه های بزرگ و کوچک یخ پیدا کرده ایم که کمربند کوبیر نامیده می گردد.

حتی تعداد بیشتری از این گلوله های برفی و کثیف و قدیمی در حباب بزرگی به نام ابر اورت وجود دارند. این تکه های یخ گاهی می توانند تکه تکه شوند و به دنباله دار تبدیل شوند و سفرشان را با گذشتن از سیارات به سمت خورشید آغاز کنند.

بعضی از آن ها به دیگر اجرام برخورد می کنند و در هم می شکنند. بقیه آن ها جهتشان به سمت خورشید را ادامه می دهند و دنباله زیبا و بلندی در اثر گرم شدن سطح یخی آن ها شکل می گیرد.

در اینجا ممکن است آن ها درون خورشید سقوط کنند و دیگر دیده نشوند یا این که نجات پیدا کنند و به سمت خانه یشان در آن سوی خط برفی سرعت بگیرند. اینجا روی زمین ما این آتش بازی طبیعی و خاص سماوی را تماشا می کنیم که منشا آن دنباله دار ها است. زمانی که آن ها به خورشید نزدیک می شوند، بخار شده و خرد می شوند و در جهت خود ردی از مواد به جای مانده برجای می گذارند.

در زمان مشخصی از سال زمین از میان این دنباله ها و تکه های دنباله دار ها عبور می کند و با پرواز آن ها در آسمان، ناگهان مشتعل می شوند و به شهاب تبدیل می شوند. زمین اولیه (در ابتدا زمین) از طریق هزاران دنباله دار و سیارک مورد اصابت قرار گرفت و اینگونه تصور می گردد که آن ها آب را به زمین ما آورده اند. همچنین احتمالا دنباله دار ها عناصر حیات را به زمین آوردند و ماموریت اروپایی رزتا میتواند در رمز گشایی مبدا حیات روی زمین ما کمک کند.

شهاب واره

در ستاره شناسی به قطعه های صخره با فلز که در فضا شناورند شهاب واره (Meteoroid) گفته می گردد. شهاب واره ها اکثراً اجسام ریزی هستند (به اندازهٔ ته سنجاق) که در فضا حرکت می کنند.

یک سیارک و یا شهاب واره که وارد جو زمین می گردد شهاب یا شَخانه نام می گیرد. به خط درخشانی که بر اثر ورود شهاب واره یا حرکت آن در جو ایجاد می گردد شهاب ثاقِب گفته می گرددکه ممکن است چندین ثانیه به طول بی انجامد. واژه شهاب عربی و شخانه فارسی است.

زمانی که یک شهاب واره به سطح سیاره برخورد کند شهاب سنگ (Meteorite) نامیده می گردد. هر ساله صد ها تن غبار شخانه ای بر سطح زمین می نشیند.

شهاب سنگ

یک شهاب سنگ یا سنگ آسمانی (Meteorite) تکهٔ جامد بازمانده از جرم هایی مانند یک دنباله دار، سیارک یا شهاب واره است که در اصل در فضای بیرونی ساخته شده و توانسته پس از گذر از جو و تاب آوردن بازخورد این گذر، بر روی سطح زمین یا یک سیارهٔ دیگر فرود آید.

هنگامی که جرمی به درون جو می آید، عوامل گوناگونی مانند اصطکاک، فشار و برهمکنش شیمیایی با گاز های اتمسفری، موجب گرم شدن جرم و پراکندگی آن انرژی می شوند.

این جرم سپس به یک شهاب واره دگرگون می گردد و برای زمان کوتاهی یک آذرگوی را می سازد که همچنین با نام یک ستارهٔ سرنگون شونده (شهاب ثاقب) دیده و شناخته می گردد؛ اخترشناسان نمونه های درخشان این پدیده را آذرگوی می نامند.

شهاب سنگ هایی که بازتاب جو زمین را تاب آورده اند، اندازه های بسیار گوناگونی دارند. برای زمین شناسان، یک آذرگوی شهاب سنگی است که به اندازهٔ کافی بزرگ باشد تا بتواند یک دهانه برخوردی درست کند. روزانه حدود 50 تن شهاب سنگ به درون جو زمین می آید و بیشتر آن ها در لایه میان سپهر (مزوسفر) تبخیر می شوند.

سیارک

سیارک ها (Asteroid) اجسام کوچکی هستند که از سنگ یا فلز یا سنگ و فلز ساخته شده اند. سیارک ها معمولاً اجسام نامنظمی هستند و بر گرد خورشید حرکت می کنند. میلیون ها سیارک در منظومه خورشیدی ما وجود دارند. بسکمک از آن ها میان مدار بهرام (مریخ) و مدار هرمز (مشتری) قرار گرفته اند و گرد خورشید می گردند.

دسته ای دیگر از آن ها در مکان های دیگر منظومه خورشیدی یافت می شوند. به نظر می رسد علت اینکه اغلب آن ها در فاصلهٔ مریخ و مشتری دیده می شوند این است که احتمالاً در مدار بین این دو سیاره، سیارهٔ دیگری هم وجود داشته است که به علت گرانش شدید مشتری متلاشی شده است و سیارک ها پدید آمده باشند.

به سیارک هایی که بر اثر نیروی گرانش سیاره ها در مداری گیر افتاده باشند سیارک اسیر می گویند. در این صورت سیارهٔ نام برده به گرد سیاره بزرگ تر می گردد

منبع: فرادید
انتشار: 25 مرداد 1400 بروزرسانی: 25 مرداد 1400 گردآورنده: fansgholami.ir شناسه مطلب: 703

به "شجرنامه سنگ های فضایی" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "شجرنامه سنگ های فضایی"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید